“U heeft kanker en moet zo snel mogelijk geopereerd worden.” BAM!! Die dinsdag in mei zal ik nooit meer vergeten. Ik ging ’s morgens naar de huisarts met een (wat ik dacht) vermoedelijke blindedarmontsteking, maar na een kort onderzoek werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. En vóórdat ik thuis was hing mijn huisarts alweer aan de lijn. “Het is niet goed, ik heb een spoedconsult voor je geregeld bij de gynaecoloog.” Na een aantal onderzoeken kwam het hoge woord er uit: U heeft eierstokkanker……. De arts ging nog even overleggen met de oncoloog en ik kon alleen maar denken “ik ga NIET dood”, “ik MAG niet dood”. Ik was alleenstaande moeder van een zoon op de basisschool en werd beroerd bij het idee dat ik hem misschien niet zou zien opgroeien. Vanaf dat moment ging alles zo’n beetje op de automatische piloot, de arts vertelde over de onderzoeken die zouden volgen, dat ik op korte termijn geopereerd zou moeten worden en dat er in het slechtste geval tijdens de operatie een chemospoeling van mijn buik zou plaatsvinden. En dat ik mogelijk een tijdelijke stoma zou krijgen. Of ik daarmee akkoord ging. En natuurlijk zei ik ja, want wat kun je anders……. Ik wilde leven en hoe maakte me op dat moment niks uit! Op 14 juni werd ik geopereerd. Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer was het eerste wat ik deed voorzichtig voelen of er een stoma was gezet. Gelukkig niet!! En ’s avonds kwam de chirurg mij vertellen dat de operatie geslaagd was en dat chemo niet nodig was. Wel bleef ik de gebruikelijke 5 jaar onder controle.